Drago Entraut - Dragec

Desilo se da su u par godina dvojica iz reda pionira bosansko-hercegovačkog visokogorskog planinarstva otišla u legendu. Jedan je Halid Čausević (među planinarima poznatiji kao dr. Čauš) i drugi, Drago Entraut - Dragec.

Vezuje ih ljubav prema planini nemjerljiva ovovremenim mjerilima, istrajnost svojstvena najupornijima, odvažnost i mudrost koja krasi privilegovane. Neposredan povod za ovaj osvrt je komemoracija Dragi Entrautu održana 15 avgusta ove godine u prostorijama PD Treskavica.

Kad bi se na planinarskim školama govorilo o alpinizmu u Bosni i Hercegovini onda se nezaobilazno sam njegov početak vezivao uz imena Josipa Sigmunda i Drage Entrauta.

Što je bilo alpinističkih i spasavalačkih škola u bivšoj nam domovini Entraut je izavršavao a onda i sam mnoge organizovao, generacije novih alpinista za gore i stijene pripremao.
1952 godine Drago se oženio sa Terezom (Terom) i pravo na Treskavicu, pa su naredne dvije medene godine proveli kao domari u domu ”Josip Sigmund - Pepo”. Trebalo je hrabrosti, trebalo je imati uz sebe sebi sličnog koji će dobrovoljno pristati na ”dvije godine samoće”. Drago je bio te sreće, Tera ta sreća bila.
Drago je, sto je stvojstveno samo univerzalnim planinarima, bio vrstan smučar, učitelj koji je vještini skijanja naučio mnoge koji su kasnije preskijali staze i bogaze Prenja, Treskavice, Visočice...
Ko se još ne sjeća Dragine bijele kose, šarene košulje, značke gorskog spasavaoca na njoj i punih ruku planinskih trava, gljiva, i ko zna čega iz planine ubranog.
Slučaj je htio da i prvu moju alpinisticku smijer ispenjem upravo sa Dragecom. Centralna na Romaniji, dan jesenji i sunčan, miris stijene, trave planinske i cetine mijesao se u nosnicama.
U Planinarsko - alpinističkom vodiču po Treskavici (vodič u pripremi), uz imena prvih penjača smijeri po Zavitim i Čabenskim stijenama opet D. Entraut, više puta.

Halid Čausević - Dr. Čauš

Planinari se sjećaju usamljenog planinara koji najčešće nije trebao društvo da bi se uputio u vrleti i bespuća Prenja, Jahorine, Romanije, Treskavice i ko zna koje Bosanske planine.
Prije dvadesetak godina bio sam u grupi alpinista iz Sarajeva koja je za prvomajske praznike bila u Velikoj Paklenici i penjala smjeri različitih težina. Bili smo zatečeni činjenicom da je prvi bosanski planinar koji je prosao ovim stjenama bio upravo Halid Čaušević, penjući pedesetih godina smjeri koje smo mi osamdesetih sa poštovanjem gledali.
Opet, nešto iza toga, rovio sam po arhivi paninarskog drustva Treskavica i svugdje su bili tragovi Čauševih eseja, visokogorskih tura, priča o nama. U organizaciji prvog alternativnog pokreta u BiH "Pokreta Zeleni" u grupi desetak uglednika opet Čauš.

Halid Čaušević je javnosti poznat po još jednom neobičnom kuriozitetu, komunisti su ga potiskivali pa i progonili zbog njegovog vjerničkog odnosa prema životu, a kad su na vlast došli ovi sto se na glas bogu mole onda su ga počeli progoniti što se nedovoljno glasno moli.
Ta činjenica sama po sebi govori o iskonskoj snazi i volji da se bude svoj.

Pišući ovih nekoliko redaka, ovim i ovakvim povodom, obuzima me tuga i radost istodobno. Tuga jer su i Halid Čaušević i Drago Entraut otišli na put kojim nam je svima ići, a ponos što sam bio njihov savremenik, što sam imao sreću da hodam stazama i idealima koji su i njima pripadali. Tuga je i što sa svakim odlaskom onih koje ubrajamo u red prvih, začetnika, pionira... nenapisana knjiga ”Historija planinarstva BiH”čini se daljom.
Neka im bude lahka bosanska zemlja a duša neka im nađe vječiti mir u svijetu koji su najvise voljeli, svijetu planina.